من نه آن رندم... - من و گل نرگس

گه شکایت از گلی ، گه شکوه از خاری کنم

من نه آن رندم که غیر از عاشقی کاری کنم...

( اولین کارم، دوره ی عالیه انجمن،زمستان 87)

دچار خودشیفتگی شدم! خدا نصیب نکنه...

تو شگرف، تو رها، و برازنده خاک

سفره ای که پهن شد، اینبار خالی از دلتنگی بود.
فقط... بوی گلاب بود و گلهای بی ریشه و درحال مرگ.
بین آنهمه سکوت، مرور یک خط از قصه های تو برای گفتن تمام خاطراتم بس بود.
راستش را بخواهی... قصد دیدار، هرچه بود از نیاز بود... به خدای بزرگ تو.
و تو چه صادقانه هرچه مرهم داشتی، رو کردی وقتی دیدی از نشان دادن زخمهایم شرم دارم.
حالا تمام غرور من از با تو بودن این است که از پشت پنجره ای که تو باز کردی،

گاهی خدای تو را میبینم که ساده و صبور، آب و خاک و هوا را نوازش میکند

و تو آنطرفتر، درسایه یک درخت، آوازهای خدا را زمزمه میکنی.

حسرتی با حیرتی آمیخت

حکایت عجیبیه و خوب میدونم انتظار زیادیه که بخوام همه چیز رو اونجور که هست بدونی

وقتی خودم نمیدونم این حکایت از کجا شروع شده.
شاید حکایت ما، کوچیکتر از این حرفها باشه و من زیادی بزرگش کرده ام.
هرچی که هست روی دلم بدجوری قلمبه شده.
اصلا میدونی چیه ؟ قضیه اونقدرها هم مهم نیست.
راستش، دیگه این روزها، واسه صحبت کردن ازش، حوصله نیست. اصلا گفتنش مگه چیزی رو عوض میکنه ؟
این حکایت رو هرکی که شروع کرد، خودش میدونه چجوری تمومش کنه.
شاید زور من اونقدر باشه تا کاری کنم که نقطه آخر این حکایت تکراری با بقیه نقطه ها فرق داشته باشه.
اگه میگم راضیم و خدا رو شکر .... همون خدا میدونه که این رو از ترس این گفته ام تا همین چیزهای بهم ریخته رو از دست ندم.
کاش این حکایت، یه جورایی، درست و حسابی تموم بشه.

پشت سر ، خستگی تاریخ است !