من و گل نرگس

وقتی که می خواند نمی شنیم . . .

وقتی دیدم که نبود . . .

وقتی شنیدم که نخواند  . . . !

چه غم انگیز است که وقتی چشمه ای سرد و زلال ،

در برابرت ، می جوشد و می خواند و می نالد ،

تشنه آتش باشی و نه آب ،

و چشمه که خشکید ،

چشمه که از آن آتش که تو تشنه آن بودی ،

بخار شد و به هوا رفت ،

وآتش کویر را تافت و در خود گداخت

واز زمبن آتش روئید و از آسمان بارید ،

تو تشنه آب گردی و نه تشنه آتش

و بعد ،

عمری گداختن از غم نبودن کسی که ،‌

تابود،

از غم نبودن تو می گداخت . . .

دکتر علی شریعتی